Het leven zoals het is: De Morgen

Eerst en vooral mijn excuses, omdat er de hele week geen nieuwe stukken op mijn blog zijn verschenen. Nochtans had ik een paar vakantiedagen en dus tijd genoeg. Maar ik had geen goesting om te schrijven. Vorige maandag, achttien mei, zal mij bijblijven als de meest memorabele uit mijn nog prille journalistieke loopbaan, toen de hele redactie een middag lang vergaderd en gediscussieerd heeft over het feit of we nu wel of niet zouden staken. Uiteindelijk werd beslist die dag geen krant te maken. Ik begreep het standpunt van mijn collega’s, ik kan alle logische argumenten om die dag niet meer te werken één voor één volgen, al heb ik het er wel zeer moeilijk mee gehad. Omdat tienduizenden mensen de volgende ochtend een krant op hun ontbijttafel of op de trein wilden. Omdat ze daarvoor betaald hebben en omdat ze daar recht op hebben. 
Die avond ben ik volledig leeg huiswaarts gekeerd. De volgende dag heb ik nog twee stukken voor de krant geschreven, net als donderdag een dag lang over de soap rond de tv-rechten over de testwedstrijden tussen Anderlecht en Standard. Maar het kostte me moeite om mij op te laden, en op de feestjes waar ik naartoe geweest ben was ik een stuk minder vriendelijk dan gewoonlijk. Als ik van één iets geschrokken ben, dan wel van hoe zoiets in je kleren kruipt en hoe het jou verandert.
Hoewel ik er voortdurend naar gevraagd word, wat ook normaal is gezien ik zelf de media op de voet volg, wil ik weinig kwijt over de situatie bij De Morgen en over mijn persoonlijke visie daarop. Omdat het blijkbaar toch niets uithaalt wat ik denk of zeg. En omdat het toch maar één versie van de werkelijkheid is. Een werkelijkheid die ook nauwelijks te vatten is. Er zijn zoveel kanten aan het verhaal, er zijn zoveel pogingen van goede wil geweest om het conflict te vermijden, op alle niveaus (redactie, hoofdredactie en directie), maar er zijn evenveel smerige tackles uitgevoerd, eveneens op alle niveaus. En evenveel is er een in mijn ogen foute of naïeve beslissing genomen. Het heeft allemaal geleid tot een situatie die volgens mij vermeden had kunnen worden. Het meest frustrerende gevoel dat bij mij overheerst is het gevoel dat het ook allemaal anders had gekund. Dat het niet gelopen is zoals het had kunnen lopen, zorgt voor een onprettig gevoel van machteloosheid en verslagenheid.
Omdat ik er zo vaak naar gevraagd word en omdat velen naar mijn blog surfern om precies dat te lezen, bekruipt me vaak de zin om toch eens de voorbije zes maanden – of beter: de voorbije twee jaar – op papier te zetten. Zoals Guy Talese, de beste new journalist aller tijden (probeer zijn stuk ‘Frank Sinatra has a cold’ te lezen!),  gedaan heeft in het boek ‘Kingdom and the Power’ over zijn jaren bij de New York Times. We zien wel…
Ondertussen verwijs ik alvast graag door naar de blog van mijn ex-collega Tim F. Van der Mensbrugghe. Tim is één van de dertien werknemers die de redactie gedwongen moest verlaten. Heel Vlaanderen lijkt zich zorgen te maken over welke kaas Bernard Dewulf of Hans Vandeweghe nu op hun boterham zullen moeten leggen, terwijl de eindredacteurs in alle stilte zijn verdwenen. Tim is één van de vreemdste mensen die ik de voorbije jaren heb leren kennen, maar ook één van de sympathiekste. Dat ik hem al vrij snel na de uren regelmatig aan de toog van het plezantste café van Gent tegenkwam schepte een band en de voorbije twee jaar heb ik graag met hem samengewerkt en heb ik hem leren kennen als een eindredacteur die met veel liefde voor taal aan teksten sleutelde. Ook aan die van mij, waarvoor ik hem nog eens wil bedanken.
Op zijn blog schrijft hij over zijn ervaringen van de voorbije weken. Tims mening is de mijne niet. Ik ben zeker dat we over heel wat zaken een totaal ander standpunt en visie hebben. Dat is normaal, we zitten ook in een volledig verschillende situatie en we reageren anders op bepaalde zaken. Dat betekent niet dat Tims mening er niet zou toedoen, wel integendeel. Het feit dat hij ontslagen is – u, ik en vooral hijzelf mogen dat spijtig vinden, maar het is nu eenmaal zo – maakt zijn verslag des te interessanter en aangrijpender. Als een moderne, éénentwintigste eeuwse journalist had hij ook nog eens zijn fotocamera bij op de memorabele bijeenkomst van vorige maandag, waarmee hij een aantal – weliswaar voor een heel kleine groep mensen – historische beelden maakte. Vooral de foto hieronder met daarop Yves Desmet en Rudy Collier, twee ex-hoofdredacteurs en allebei hoofdrolspelers met een serieuze invloed vorige maandag, legt voor mij de belangrijke bijeenkomst vast.
Het moeilijkst afscheid nemen is het van Filip Claus, één van de allerbeste persfotografen van ons land. Zo lang ik journalist ben, heb ik altijd snel een band gesmeed met fotografen, omdat elkaar begrijpen tijdens een opdracht absoluut noodzakelijk is. Ik wéét hoe belangrijk een goede foto bij een stuk is. Jouw artikel mag nog zo goed zijn, zonder sterke kop en een prachtig beeld leest niemand het. Alle fotografen die voor De Morgen werken zijn de crème de la crème in dit land, en het feit dat ik nooit meer met plaatselijke amateurs zou moeten werken was één van de redenen waarom ik twee en een half jaar geleden naar die krant ben overgestapt. Ging je een dag op stap met Filip Claus, dan wist je dat je ook zou moeten luisteren naar wat gemekker, omdat Filip niet altijd even optimistisch door de wereld stapt, maar je wist ook dat je iemand mee had die alles deed om zich in te leven in een onderwerp of een interview en na afloop steevast een fantastisch beeld naast jouw stuk zette. Het enthousiasme waarmee hij me op de redactie kwam vragen om eens te kijken naar de foto’s die hij voor mij gemaakt had zal ik missen zo lang ik niet meer met hem kan samenwerken. Ik hoop dat Filip opnieuw de moed samenraapt om te blijven beklijvende foto’s nemen en dat er media zullen zijn die daarin willen investeren. Keep up the good work, Filip!